Wiktora w Marsylii; Benedykt mianował 6 kardynałów, w niniejszym Piotra d’Ailly; po odzyskaniu duszy i przechodząc za radą Gersona restytucji posłuszeństwa Benedyktowi przygotował także Karol VI, i negocjacje z Rzymem na punkt zakończenia schizmy załamały się, gdy Bonifacy kazał posadzić w dołach Zamku św. Gerard Groote, oraz po okolicy Klemensa VII zaprezentowaliby się: św. 24 XII 1414 został dopuszczony sobór w Konstancji; od przodzie występował w takt pana i liturgii imperialnej, która przyćmiła papieską; 20 III 1415 Cossa, który zorientował się, że został wykorzystany przez cesarza i nie korzysta już żadnych zwolenników, zbiegł w wybraniu na budynek księcia austriackiego Schaffhouse nad Renem; sobór uznał, że (anty)papież uciekając, tenże się potępił; 14 V 1415 Jan XXIII został rozwiązany, a 29 V zestawiony z urzędu; uznany również winnym świętokradczego mordu swojego poprzednika Aleksandra V oraz oskarżony o niemoralność, tyranię i wiarołomstwo, został pozbawiony także kapelusza kardynalskiego i cichy w dołu; Grzegorz XII natomiast, wpierw uroczyście potwierdziwszy legalność swojej siły papieskiej, abdykował 4 VII 1415; tę ugodowość sobór zrekompensował mu mianowaniem go biskupem Porto z rozporządzeniem do wypełniania miejsca zdecydowanie za innym papieżem. 1 X 1404 zmarł Bonifacy IX; w obliczu ponownego wybuchu starć między rodami Colonna i Orsini oraz między baronami a gminem, 11 kardynałów Bonifacego pospiesznie wybrało kardynała z Bolonii, Kuźmę Miglioratiego, który przybrał imię Innocentego VII; przejęcie realnej przewadze nad Rzymem przez jego chciwego bratanka, Ludwika Miglioratiego, doprowadziło do buntu ludowego, dewastacji rezydencji papieskiej i ucieczki papieża do Viterbo; wówczas Benedykt XIII postanowił odzyskać Rzym zbrojnie, sponsorowany przez pracodawcy Neapolu i Sycylii, Ludwika II Andegaweńskiego, będącego też księciem Prowansji; podróż jego flotylli przebiegała początkowo pomyślnie, poddały mu się Genua i Piza, lecz wybuch wojny pomiędzy Pizą a Florencją wstrzymał marsz; ponadto w Genui wybuchła dżuma, która rozbiła się na szczególne miasta, toteż flocie papieskiej zaczęto zakazywać wstępu do portów i Benedykt był się „więźniem morza”.

Tymczasem, pozyskujący z Pizy ojcowie soborowi szybko zaczęli wyrażać sobie, że sobór tenże stanowił z przodzie nielegalny, toteż wszystkie zapadłe na nim decyzje są nieważne; wówczas powrócił pomysł sorbonistów unieważnienia wszystkich konklawe i detronizacji wszystkich kandydatów do tronu papieskiego; wyraz tenże prosił jednak zwołania ważnego soboru, co znów mógł zrobić tylko papież; tę kwadraturę koła postanowił rozwiązać cesarz Zygmunt, który wędrując do układzie nad kwestią prawowitości Jana XXIII - uważanego a przez 9/10 chrześcijan - kazał go do zwołania soboru, czyniąc mu przy tym nadzieję, że sobór potwierdzi funkcja jego wyboru. Z punktu widzenia ojców soborowych jednym problemem pozostał nieustępliwy Benedykt XIII, który zniknięcie obu rywali odebrał jako symbol Opatrzności, iż jest unikalnym prawdziwym papieżem; natomiast w ostatnim klimacie zapomniał już nawet uznanie Kastylii i Nawarry; schronienia świadczył mu nadal - w biurowca królów Majorki w Perpignan - Ferdynand Aragoński; zostało przy nim właśnie 4 kardynałów (wyłącznie Hiszpanów), abp Barcelony, biskupi z Saragossy i Taragony, opat z Montserrat, Wincenty Ferreriusz, joannici i książę Jan IV d’Armagnac; podczas wizyty cesarza Zygmunta w Perpignan, który wykazał mu dokumenty zrzeczenia się urzędu przez Grzegorza XII i Jana XXIII, nieugięty starzec wygłosił słynną, 7-godzinną mowę, w jakiej twierdził swojej prawowitości i komunikował, iż gdyby sobór wybierze innego papieża, to schizma natychmiast się odrodzi; przypomniał też, że jedynie on, jako dobry kardynał sprzed schizmy, ma apostolską legitymizację do elekcji papieża; Zygmunt postawił mu ultimatum: 5 dni na samodzielne ustąpienie, w nietypowym razie dokona to sobór i obłoży go ekskomuniką; w obliczu tej możliwości na część soboru przeszli wówczas joannici, lecz największym ciosem dla Benedykta było się odstąpienie największego duchowego autorytetu Europy tej epoki - Wincentego Ferreriusza, który oświadczył, że Benedykt jest wprawdzie prawdziwym papieżem, ale wola Boża wykazała się w Konstancji i papież winien dla dobra Kościoła ustąpić.

Konstancji zasiano ziarna kolejnej schizmy (i herezji), która wiek później rozdarła Kościół, tj. wzór umowy . Po powrocie do Prowansji kardynał z Rodez i Saint-Étienne oraz przedstawiciel Benedykta - Carrier został również wyznaczony na rycerza i ustanowiony przez Jana IV d’Armagnac namiestnikiem Rodez (aby był obszar jurysdykcji dla świeckiej władzy papieża); 12 XI 1429 w klasztorze kartuzów w Villefranche-de-Rouergue, jako jednoosobowe Święte Kolegium, zakończony w nieznanej i śledzonej z zewnątrz przez strażników konklawe celi, po nocy spędzonej na modlitwie ogłosił wybranie papieżem dziekana kapituły katedralnej w Rodez, Bernarda Garniera, który przybrał imię Benedykta XIV; elekt mianował kardynałem Jana Faralda oraz 3 biskupów in partibus Tyberiady, Hebronu i Cezarei; w różnicy, legat Marcina V, kardynał-arcybiskup Lyonu Amadeusz de Talaru, nałożył ekskomunikę na Armaniaków, ich terytoria zaś ostatnich poddanych, jacy nie odstąpią od Benedykta; zrealizowaniem tych przedsięwzięć zajęły się objazdowe trybunały inkwizycyjne, natomiast na Benedykta też jego kardynałów polowali zbrojni; 1430, w jaskini w pobliżu rzeki Viaur, zmarł Garnier, przy jakim kolejni teraz tylko 2 kardynałowie i 1 biskup; dwuosobowe konklawe wybrało papieżem Carriera, który przybrał imię Benedykta XIV (nie wiadomo dlaczego nie XV, jeżeli nie kwestionował ważności Garniera); w trakcie dalszego pościgu zginęli kard.

W sprawy zarejestrowania się podziału złowrogą lokatę w powiększeniu zamętu odegrali przygotowywani z Uniwersytetu Paryskiego, który sprawiał się opinią najwyższego po papieżu autorytetu religijnego świata chrześcijańskiego; w rzeczywistości, poza Piotrem d’Ailly (późniejszym kardynałem papieża z Awinionu) i Janem Gersonem, zwanym „doktorem arcychrześcijańskim”, doktorami Sorbony powodowała duma oraz poszukiwanie do uzurpacji najwyższej rang w chrześcijaństwie; zamiast ustalić, w słońcu prawa kanonicznego, kto jest głębokim papieżem, sorboniści podrzucili Kościołowi „bombę zegarową” w stronie żądania wszczęcia „postępowania cesyjnego”, czyli ustąpienia obu papieży dla zapewnienia wyboru trzeciego; pewnym spośród dużo skutecznych zwolenników cesji był Piotr Cauchon, późniejszy biskup i zaprzedany Anglikom oskarżyciel Joanny d’Arc; z ich poduszczenia król Francji Karol VI Szalony (który teraz po raz drugi popadł był w zaburzenia psychiczne) 1 IX 1398 „zawiesił posłuszeństwo” papieżowi z Awinionu, natomiast nie przybywając na ciosie do papieża z Rzymu; dla Kurii w Awinionie świadczyło to niemożność pobierania dziesięciny a własnych opłacie z działu Królestwa Francji oraz usunięcie wszystkich tytułów nadań i beneficjów; w współczesnym powstanie rzeczy kardynałowie i prałaci francuscy opuścili Benedykta, przy którym zostało jedynie 5 kardynałów Hiszpanów i Włochów; w obliczu blokady, a następny regularnego oblężenia Awinionu, i lud zaczął zwracać się od Benedykta; jego opiekunowi zostali jednak oblężenie, i następnie sytuacja otworzyła się znowu odwracać; do Benedykta powróciły uniwersytety z Tuluzy, Angers i Orleanu; z państw, prócz zawsze pewnej mu Aragonii, jako główne powróciły: Kastylia, Nawarra i Szkocja; Benedykt odzyskał wolność 11 III 1404, tocząc się z Awinionu; na 2 lata tymczasową instytucją jego kurii broniło się opactwo św.

Natychmiast po konklawe kardynałowie ultramonti byli jasno atakowani przez uzbrojone i gotowe bandy; mimo to, po mało dniach nowego pontyfikatu robiło się, że sytuacja się uspokoiła; przybył nawet posłaniec z Awinionu, który w imieniu mieszkających tam 6 kardynałów złożył nowemu papieżowi hołd; jednak źródłem nowego niepokoju bronił się sam elekt, który - uchodząc dotąd za uosobienie łagodności, pobożności i zielonych obyczajów - wyraził się jako tyran i okrutnik, poszukujący swoich elektorów; pokrywał im zdradę, groził publicznie podrzynaniem gardeł; wszystkim biskupom nowoczesnym w Rzymie nakazał w obraźliwych słowach liczyć się z centra; niektórzy prałaci zostali aresztowani, i ich działalność tracono w szary dzień; zapewne Urbanem VI kierował strach, że świadkowie ułomnego konklawe wypomną kiedyś uchybienia i odrzucą prawomocność wyboru; zagrożeni kardynałowie (przy Urbanie VI pozostało tylko 3) zaczęli potajemnie wymykać się z Rzymu; śledząca ich armia papieska została odbyta w walce pod Agnani, a uciekinierzy zostali zaproszeni do Walce przez matką Joannę Neapolitańską; 13 kardynałów ultramonti ogłosiło 9 IX 1378 nieważność wyboru Urbana VI, jako założonego przemocą, oraz wakat na Stolicy Apostolskiej, zwołując konklawe do Fondi na 18 IX; wówczas, za namową Katarzyny ze Sieny, Urban VI mianował 12 nowych kardynałów, aby poprawić układ skuteczności w Św.